Het is een beetje "de wereld draait door", maar voor een heel groot deel staat de wereld gewoon stil. Gisteren zag ik hoe het is wanneer alle water op de wereld bijeen zou zijn in bolvorm. Toen werd ik ook even stil.
Iedereen geeft maar richting, maar het is de
optelsom die telt hoe de beweging is. Dat is de quantummechanica der
mensheid. Het is allemaal zo eenvoudig in feite. Kijk, het is een
levende spiraal om een inspirerend thema, niet-religieus, maar wel
spiritueel, emotioneel, mentaal en fysiek, het gaat immers om de
duurzame natuurkracht, die zichzelf vriendelijk toelacht. En het korte
geluk van een bliksem waaraan de meeste levende wezens niet doodgaan. Of
een vallende ster. We bewegen allemaal, in de levende spiraal. Wij zijn met al onze verschillen, ieder van ons uniek, ieder voor zich vormt zo een element in het geheel van de familie waartoe we behoren, ieder is het bescheiden DNA der mensheid. De mens is het DNA der mensheid. Ons allen past de bewondering voor het duurzaam leven.
Hoe we reizen in de ruimte is als bewoner op de bol, de aarde. Roterend om de zon, die op haar beurt roteert om het centrum van de melkweg, alzo reizen we in een spiraal. En de melkweg op haar beurt reist in een curve op weg naar de ontmoeting met het ongeveer iets grotere Andromeda stelsel. Samen vormen ze de lokale groep, die op reis is in de lokale cluster, supercluster en in de grote onbekende nevel die we maar deels kunnen waarnemen, immers het merendeel ervan is en blijft oneindig onbereikbaar voor onze toekomstige instrumenten. Het grensvlak van waan en werkelijkheid, van wiskunde en wijsheid is er vol van. De zon schijnt, druppels twinkelen in het licht. Het is lente.
